Reisavonturen van Ingrid, Emmy en Willy – mei/juni 2008

Dit is een reisverslag van drie (bijna) 50-jarige cowgirls, Emmy, Willy en Ingrid, die in mei/juni 2008 ruim drie weken met een camper op avontuur gingen door the United States, vanuit Denver, Colorado. 

We hebben geweldige dingen gedaan, zoals vee drijven te paard door the Rockies, we hebben de historische treinreis gemaakt van Durango naar Silverton, we reden door Monument Valley, we vergaapten ons aan the Grand Canyon, Zion NP, Bryce NP, Grand Teton NP, Yellowstone NP, the Black Hills, Mount Rushmore, en we hebben natuurlijk prachtige ‘scenic’ wegen bereden.
Alle foto’s zijn te bekijken door op  ‘Fotoalbums USA-Canada’ te klikken, rechtsboven op deze pagina.
‘s Avonds waren we meestal te vinden op knusse forest campgrounds, gezellig keuvelend rondom een zelf gestookt kampvuurtje… 

 

De laatste dagen voor de reis

Het is nu zaterdag 17 mei, de voorbereidingen zijn voorzichtig begonnen.
Als het goed is gaat de reis a.s. dinsdag 20 mei beginnen maar er kan nog het een en ander tussen komen.
Willy haar vader is niet in orde namelijk, daardoor is alles wat op een laag pitje komen te staan.
Maar zoals het er vandaag uitziet lijken we toch te gaan en als het mis gaat terwijl we daar zijn, gaat Willy terug. Laten we hopen dat dat niet nodig zal zijn.
We vliegen met United Airlines om half 1 vanaf Schiphol en zijn dan om 3 uur in Washington. Van daaruit vliegen we door naar Denver waar we dan om 7 uur ’s avonds zullen aankomen.
Terug vliegen we met Lufthansa, ook vanuit Denver, via Frankfurt weer naar Schiphol alwaar we op vrijdag 13 juni om 2 uur ’s middags zullen aankomen als alles goed gaat.
Ik hoop natuurlijk dat we dan nog met z’n drietjes zijn, en een hele mooie ervaring rijker!

Reis met hindernissen

Hallo allemaal, hier een beknopt verslag van de reis van gisteren.
Het liep niet allemaal als gepland. De vluchten waren op tijd, we zijn niet neergestort en we zitten nu op een hotelkamer in Denver.
Toen we gisteren na onze eerst vlucht in Washington aankwamen moesten we erst door de immigratie. Nou dat duurde zeker wel een uur dat we daar maar stonden te wachten.
Toen moesten we de koffers ophalen en daar wachtte ons een fikse teleurstelling.
Willy haar koffer was niet aangekomen! We moesten dat aangeven maar dat was zo’n chaos, ze was niet de enige.
Emmy en ik moesten 30 meter verder de koffers weer achterlaten in een andere chaos. We waren er niet gerust op dat dit goed zou komen en spraken de betreffende mensen er nog over aan. Maar die zeiden, niets aan de hand, die koffers komen wel in Denver.
Wij snel naar het volgende vliegtuig, die haalden we nog net en weg met een gedesillusioneerde Willy.
We kwamen 3 uur later op Denver aan en wilden de koffers ophalen, wat denk je, die van Ingrid zat er niet bij!
We moesten dit alles aangeven, dat duurde heel lang en we waren niet echt gelukkig meer.
Toen maar naar het hotel, we werden van het vliegveld opgehaald door een shuttle van het Fairfield Hotel.
Het is nu ochtend en ondertussen is Ingrid haar koffer gebracht in het hotel, dus die is weer gelukkig. Willy haar koffer schijnt nog steeds in Amsterdam te staan en ook haar telefoon komt niet online, hij zoekt wel maar krijgt geen netwerk.
Evengoed houden we allemaal de moed erin en we hebben ook al wel bar gelachen.
We gaan nu de camper ophalen en dan aan de rit. We houden jullie op de hoogte.
Groetjes van de drie musketiers!

The Cattle Round-up

Hallo allemaal, hier het vervolg van ons avontuur.
Woensdag zaten we te wachten in het hotel op de camperverhuurder die ons zou komen halen tussen 12 en 1. Alles wat er kwam, niemand. Emmy ging gelijk verhaal halen aan de telefoon met de camperverhuurder in perfect engels. Goed he?
Die waren dus naar het vliegveld gereden, stelletje oenen.
Dus om half 2 reed het busje voormet een of ander vaag figuur.. Bij Road Bear aangekomen kregen we gelijk een uitgebriede uitleg over hoe de camper werkte in de brandende zon, moeder wat was het daar heet. Ik ging zowat van mijn stokje.
Toen alles uitgelegd was gingen we aan de rit, Emmy achter het stuur en Tomtom en ik vertelden welke kant we opmoesten. Willy zat achter ons en gaf ons de nodige steun.
En zo gingen de musketiers op pad, de interstate op, dwars door de Rocky Mountains.
We hebben die dag alle weertypen gehad, hete zon, kou, regen hagel, mist en heel veel wind, zelfs wervelwinden zodat Emmy als een vlaggetje aan het stuur hing.
Maar goed, ze is erg sterk en hield het stuur aardig in bedwang.
We reden door tot aan Avon en wilden daar op een parkeerplaats gaan staan van de Walmart. Bij elke Walmart in Amerika kan dat behalve dus bij deze. Hmm wat nu, ik naar de klantenservice en die vertelde me dat het wel mocht bij de buren, het Home Depot. Dus Willy en ik daar heen gelopen, en Emmy haalde ons huis op, die al geparkeerd stond waar het niet mocht.
We hebben toen eerst geshopt bij de Walmart en flink ingeslagen, ook kleren voor Willy want haar koffer hangt nog steeds tussen Nederland en Amerika. Waarschijnlijk brengen ze hem vrijdag naar Durango waar we dan zijn.
Toen we klaar waren met shoppen hebben we gegeten en de koffers uitgepakt, op een na, want die is er niet, en zijn gelijk gaan slapen, we waren bekaf…
Vanmorgen weden we tussen 5 en 6 alweer wakker, het was frisjes maar we hadden redelijk geslapen. Lekker ontbeten, er was geen fluitketel dus die heb ik nog even bij de Walmart gekocht.
Om half negen vertrokken we richting de 4eagles ranch waar we een van onze hoogtepunten van deze reis gingen beleven, dit was een klein half uur verder.
We kwamen daar aan en zagen een hele leuke entourage op westerngebied. We werden hartelijk ontvangen door Caren, die samen met 4 stagieres met ons mee ging en de boel leidde. We kregen een paard toegewezen, Emmy een bruine onverstoorbare ruin Freighty, Willy een zwarte super quarterhorse die erg goed kon werken genaamd Smokey en ik een vosruin die ongelooflijke vreemde gangen had, genaamd Tanner.
Daar gingen we dan, we moesten eerst de kudde zoeken, die stonden aan de andere kant van een wilde creek. Caren ging als eerste de creek in, en ojee, die stapte met haar paard in dat wilde water en er was een kuil, dus haar paard viel en zij ook in dat wilde koude water. Willy reed daar vlak achter en is al geen liefhebber van water, had al haar twijfels, maar ok ze was toch van plan om achter Caren aan te gaan. Caren, zeiknat en weer opgestegen, raadde ons af om erachteraan te gaan en dreef in haar eentje de kudde door het water, richting ons, Zo kwam er zomaar 60 stuks longhorns op ons af. Caren schreeuwde instrukties wat we moesten doen en dat lukte ons aardig.
We dachten dat ze wel terug zou gaan om droge kleren aan te trekken maar ze ging gewoon door, de hele 3 uur durende rit.
En daar gingen we, de bergen in. Willy gallopeerde vol enthousiasme langs de kudde en Carol schreeuwde maar naar Willy die vrolijk verder ging, wat bleek ze reed aan de kant waar de kudde op moest, whaha wat een grap.
Toen we de kudde weer op orde hadden gingen we de bergen in, Emmy erachter ‘duwen’ en Willy en ik aan de zijkant ‘sturen’, de anderen lieten ons onze gang gaan, schreeuwden instructies en vielen bij als dat nodig was.
We genoten met volle teugen, reden door prachtig berglandschap met zelfs nog sneeuw en ook paardenbloemen. Halverwege lieten we de kudden grazen en er werden foto’s van ons gemaakt, met de kudde.
Het weer werd slechter, Caren zat te klappertanden, het begon zelfs te hagelen maar het deed ons niets, zo genoten we. We moesten door kreken, greppels, sprongen over stroomversnellingen, ze lieten ons steeds meer onze gang gaan en waren erg enthousiast over onze kunsten. Wiily haalde zelfs een kalfje op dat onder aan de rotsen liep op een steile helling, super cool van haar!
Toen het weer nog slechter werd, waren we net terug op de ranch en gingen lekker lunchen in onze eigen camper, wachtend op beter weer.
Toen weer aan de rit met Emmy aan het stuur, lekker countrymuziekje op en reden we over een spectaculaire weg dwars door de Rockies, 4000 m hoog, met ravijnen, door westerndorpjes, dwars door de sneeuw, het sneeuwde zelfs onderweg ook nog.
We zijn beland op een KOA camping in Buena Vista, zijn daar geholpen met de camper aansluiten door een behulpzame man, Larry en hebben daar net lekker gedoucht en zijn nu de was aan het doen. We gaan zo eten en vanavond ga ik proberen om wat foto’s online te zetten.
Groetjes aan iedereen en bedankt voor al die berichtjes, we waren er heel blij mee om het te zien.
Liefs, Emmy, Willy en Ingrid.

The Million Dollar Highway

Vannacht was het heel koud in Buena Vista. Emmy en ik hebben er slecht van geslapen.
We zaten al vroeg aan het ontbijt en hebben daarna voor het eerst de tanken gedumpt.
Mannen vinden dat het mannenwerk is maar wij konden het dus ook prima.
We gingen aan de rit van Buena Vista naar Gunnison, daar hebben we boodschappen gedaan en getankt. Toen even verder gereden, de camper op een picknickplek gezet en geluncht aan een mooi meer.
Van Gunnison naar Montrose en toen zuidwaarts richting Durango. Bij het leuke plaatsje Ouray even gestopt en een kopje koffie gedronken, het was nog steeds mooi weer.
En toen ging het gebeuren, we gingen the Million Dollar Highway rijden.Van te voren was ik al gewaarschuwd dat dit een redelijk smalle, prachtige maar ijzingwekkende weg zou zijn, over zeer hoge bergpassen en heb eerst met onze chauffeuze Emmy werkoverleg gehad of zij dat wel aandurfde, maar die is zo cool dat ze zei, we zijn nu in Amerika en nu wil ik ook zoveel mogelijk mooie wegen zien. Dus daar gingen we, vanaf Ouray de eerste pas op, deze byzondere weg zou 100 km lang zijn.
Nou die waarschuwingen die ik gekregen had waren niets teveel gezegd en wat denk je, het begon ook nog volop te sneeuwen toen we boven waren. Ik zat naast Emmy met zweet in mijn handen maar zij bleef zo enorm koel, bleef lachen en vooral genieten van deze echt prachtige weg. Ook Willy genoot met volle teugen!
Onderweg zijn we uitgestapt en hebben gedolt in de sneeuw, bar gelachen en genoten.
We hebben ook veel gefilmd, het was zo mooi, al die naaldbomen waren wit van de sneeuw, we hadden op het laatst ook nog mist, al met al was het een enerverende dag, we hebben totaal 440 km afgelegd, dit was de langste rijdag van onze trip als het goed is.
Toen we in Durango aankwamen hebben we eerst de treintickets opgehaald en zijn toen naar the United Campground gereden, waar Willy eerst eens is gaan bellen om haar koffer. Ze had gehoopt dat die ondertussen hier gebracht was maar nee dus. Ze heeft gebeld met United en nu is de hele koffer niet meer te traceren. We hebben haar man Piet ingeschakeld om vanuit Nederland eens te gaan bellen naar United in Nederland. Al met al ging er weer heel veel tijd inzitten, heel vervelend.
Emmy zette de camper op zijn plek, we sloten hem aan en zijn gaan eten, lekkere macaroni, door Emmy gemaakt, heerlijk!
Morgenochtend gaan we vroeg op, we moeten om 7:45 in de Durango-Silverton trein zitten.
Dus we zijn nu moe en gaan slapen.
Werkoverleg:

De Durango-Silverton treinreis in de sneeuw

Vanmorgen vroeg op, voor zessen al, het had vannacht gehageld en het was erg koud geweest, dus snel de kachel op 36!
Willy ging als een speer bellen naar United Airlines want Piet had vannacht gebeld dat haar koffer terecht was.
Toen hebben we ons flink ingepakt en gingen we met een trolley naar het station van Durango om in te stappen in de Rio Grande 1e klas open wagon van de historische stoomlocomotief. We kregen een beker die we de hele dag bij konden vullen met van alles, ook lekkere warme chocomel met slagroom wat echt paste bij deze sneeuwdag.
Om kwart over 8 vertrok de trein met flinke stoomfluiten en daar gingen we, de ruige natuur in die sprookjesachtig mooi was van de sneeuw. Het was best wel koud maar we genoten met volle teugen en hadden ook flink wat kleren aan.
We hebben begrepen dat het niet gewoon was zoveel sneeuw want het fietsevenement dat plaats vond in Durango was ook al gecancelled.
Onderweg hebben we twee keer gestopt bij een waterval omdat de stoomloc water nodig had.
Rond twaalven kwamen we aan in het mijnstadje Silverton waar we gelijk de eerste de beste winkel ingingen om ons bij een kachel op te warmen.
We hebben wat winkeltjes bekeken, wat ingeslagen en een hapje gegeten en om half twee waren we weer bij de trein die intussen op een byzondere manier omgedraaid was.
We mochten op de terugweg in een dichte wagon zitten, dat was wel lekker, we waren moe en rozig maar genoten evengoed nog van de terugreis die nagenoeg zonder sneeuw was, alles was bijna gesmolten.
Na nog wat rondgekeken te hebben in Durango zijn we weer op de trolley gestapt en naar de camping gegaan. We liepen gelijk naar de campoffice en ja hoor, daar stond Willy haar koffer! Wij allemaal erg blij en Willy natuurlijk helemaal! De eigenaar van de camping bracht het gevaarte met zijn golfkarretje naar onze camper want hij was niet te tillen.
Toen hebben we weer lekker van Emmy haar kookkunsten genoten, ik heb de foto’s op de site gezet en het weblog bijgewerkt, en nu zijn we moe maar voldaan en gaan zo lekker slapen.
Groeten van de drie musketiers!

Waarschijnlijk even zonder internet

We staan nu op het punt Durango te verlaten (met prachtig weer!) en de richting op te gaan van Monument Valley, desert dus, en ik denk niet dat ze daar over internet beschikken.
We weten ook niet waar we de nacht door gaan brengen, dat zien we wel. Morgen komen we dan aan bij de Grand Canyon, waar we van plan zijn op de Mather Campground te gaan overnachten.
Wees dus niet ongerust als jullie even niets horen, ik weet ook niet of ze daar beschikken over internet.
Tot snel!

Durango-Monument Valley, zondag 25 mei

De dag begon rustig, we sliepen tot 7 uur, eindelijk eens niet zo vroeg wakker.
We hebben lekker gedoucht, de was gedaan, uitgebreid ontbeten, gezwaaid naar de trein die langs kwam en rustig de camper afgesloten, met behulp van een paar hillbillies die een plier (waterpomptang) hadden want we kregen de waterslang niet los.
Daarna gingen we rijden, eerst naar de Walmart, o.a. zelf een waterpomptang gekocht, en nog wat andere dingen. Ook getankt, en toen gingen we Durango uit, richting zuiden. Het landschap veranderde drastisch, we lieten de besneeuwde Rockies achter ons en de desert verscheen voor ons.
We reden eerst het reservaat van de Ute indianen binnen en later die van de Navajo’s. In de verte doemde Monument Valley op, wat een gigantisch gezicht zeg!
Het weer was zeer goed, zon, soms wat bewolking maar zeker 20 graden, wat een verschil met gisteren zeg!
Ik had er een hard hoofd in waar ze zouden gaan overnachten, we hadden de camper vol met benzine gegooid, de koelkast vol eten en drinken, de tank vol met water en volop flesjes water in de bergruimte, want ja, we gingen toch de woestijn in.
Midden in Monument Valley was daar opeens een soort van oase, genaamd Gouldings Lodge, waar ook een Rv park bij was, dus wij afgeslagen en er heen gereden. Er was een mooi plekje voor ons tussen de rode rotsen met zowaar groene bomen om ons heen.
Ook een restaurant was aanwezig op een mijl of twee afstand en daar reed een gratis shuttle heen. Daar hebben we gebruik van gemaakt en heerlijk gegeten in het restaurant, wat geheel werd gerund door indianen.
We zaten zo vol dat we besloten terug te gaan lopen en hebben daarna nog heerlijk buiten gezeten en gekeuveld naast de camper, en genoten van de bijzondere omgeving hier.

Monument Valley-Grand Canyon, 26 mei

Vannacht heerlijk geslapen midden in Monument Valley en wakker geworden met een zalig zonnetje.
We hebben voor het eerst de ontbijttafel buiten gedekt en lekker buiten gegeten:

Toen gingen we weer rijden, na eerst nog wat mooie foto’s gemaakt te hebben. De rit gaat vandaag richting the Grand Canyon.
Bij Kayenta hebben we goedkoop getankt en zagen een koffietent van de indianen, dus daar maar even naar binnen. Het zag er niet uit maar het was onwijs gezellig, we hebben daar ook een foto gemaakt met de eigenaar-indiaan erbij.
Aan de rit gingen we weer, door allemaal woestijn, ook nog door painted desert.
Bij een stand van Yellowhorse zijn we gestopt en hebben we mooie sieraden, handgemaakt door de oma van een aardige Navajo indiaan, gekocht.
Ik kreeg een mooie ketting van Emmy en Willy waar ik heel blij mee ben! De indianen hier zijn erg vriendelijk.
Daar gingen we weer, na zo’n drie kwartier kregen we de eerste uitlopers van de Grand Canyon in zicht. We zijn gestopt en hebben ons eraan vergaapt. Wat ontzettend mooi is dat toch! Er hing een lichte waas over de canyon maar hij was evengoed heel goed te zien.
We zijn, na nog een keer gestopt te hebben, gelijk doorgereden naar Tusayan alwaar we een kaartje voor Emmy hebben gekocht voor morgen. Zij gaat de 50 minuten durende helicoptertour maken, dwars door de canyon.
WIlly gaat niet, die ziet het niet zitten, en ik heb de heli tour al eens gemaakt en vind het erg duur.
We moesten naar de Mather campground, dat is weer terug, maar we zagen een Imax theather en gingen daar naar binnen. Er draaide een echt prachtige film over de geschiedenis van de Grand Canyon. Wat genoten we weer!
Daarna de camper weer gepakt en op zoek naar de campground die ik thuis al besteld had. Het bleek een geweldig mooie bosrijke camping te zijn, zonder faciliteiten maar met prachtige plekken.
We hebben ook gelijk maar een plekje voor morgenavond besteld. We zijn lekker een stuk over de camping gaan lopen en toen we terug kwamen hebben we weer heerlijk in de camper gegeten.
Emmy vind het erg leuk om eten te maken en Willy en ik vinden dat natuurlijk geweldig, we worden erg verwend door Emmy.

Grand Canyon, dinsdag 27 mei

Vanmorgen vroeg op, want Emmy ging vandaag vliegen met een helicopter van Papillon door de Grand Canyon.
We waren om half 9 bij de airport, en om 9 uur koos Emmy het luchtruim, voorin, naast de piloot!
Willy en ik gingen cappuccino drinken en de giftshop bekijken. Na zo’n 40 minuten keerde de heli van Emmy weer terug.
Ik citeer nu Emmy: Het was een heel bijzondere ervaring, ik vond het gewoon heerlijk om te vliegen in een helicopter boven zo’n geweldig wijds oneindig gebied, alleen had ik gehoopt dat hij wat naar beneden dook dieper de canyon in, maar dat kan niet vanwege de veiligheid.
We dronken daar nog een koppie en gingen toen naar Grand Canyon Village. Daar wat gewinkeld, gegeten en met een shuttlebus naar Yavapai point. Daar zochten we alledrie een plekje waar we lekker genoten van het uitzicht op the Grand Canyon.
Op de terugweg namen we wat hout mee voor het kampvuur en zijn we lekker in het zonnetje bij de camper gaan zitten op dezelfde mooie campground als gisteren, alleen een ander plekje.
Ondertussen pruttelde het vuurtje onder de pan chili van gisteren en dat hebben we net lekker opgegeten. Nu gaan we proberen om een kampvuurtje te gaan maken. Hoe dat afloopt horen jullie morgen.
Dan gaan we een wandelingetje maken voor het slapen gaan en morgen gaan we weer on the road.

Grand Canyon-Lake Powell, woensdag 28 mei

Vanmorgen weer lekker op ons gemak ontbeten, gedoucht en de was gedaan, dus we waren niet vroeg weg.
De vuilwatertanken geleegd en fris water getankt. Willy heeft naar huis gebeld en ook ik heb even mij moeder gebeld. Alles is in orde thuis.
Ook zijn we nog even naar Tusayan gereden want de benzinemeter stond vrij laag en er zou voorlopig geen tankstation wezen. Het valt ons erg op hoe onvoordelig deze camper rijdt, en dat is natuurlijk met deze benzine prijzen van tegenwoordig niet zo heel prettig.
Toen moesten we een honderd km terug rijden want de reis vandaag gaat naar Lake Powell en dat kon alleen op deze manier.
Vanuit Grand Canyon NP hadden we wel in de gaten dat we alleen maar naar beneden aan het rijden waren, we zaten daar dus lekker hoog. Vandaar dat de camper ook wel een slokje lustte toen we eergisteren naar the Grand Canyon toe reden, en we hadden toen ook nog flinke wind tegen. Dat ging dus nu een stuk beter, bergje af en wind in de rug.
We reden vandaag een traject van 225 km dus dat was te overzien.
We wilden graag weer een camping met internet want het is toch wel verslavend zo’n weblog met zoveel reacties, we vinden het toch leuk!!!! Blijf vooral zo doorgaan met reageren! Ik lees alles steeds voor en Willy en Emmy zitten tegenover me Oh en Ah wat leuk te roepen!
Dus we zijn neergestreken op de Wahweap campground, pal aan het Lake Powell, bij Page, (nog steeds in Arizona), een prachtig blauwgroen meer met rode en beige rotsen erachter en erin. We hebben het maar weer getroffen met dit plekje.
Nu ik dit zit te typen zijn Emmy en Willy langs het meer aan het lopen. Ik haakte even af omdat ik graag het weblog wilde bijwerken en de foto’s erop wil zetten, wat maar traag gaat want de verbinding is niet top.
We maken geen kampvuur vanavond want het waait hier nogal. Het kampvuur van gisteren was beregezellig alleen wilde het vuur niet zo, lag vast aan ons, iedereen om ons heen in het bos had een geweldig vuurtje maar die van ons wilde van alles niets. We gaan het snel weer een keer opnieuw proberen.
Ik zeg jullie allemaal weer gedag en ga kijken of ik wat foto’s online kan krijgen met deze vebinding. Howdy!

Lake Powell-Glendale, donderdag 29 mei

Daar zijn we alweer, vanmorgen met prachtig weer ontwaakt aan het mooie blauwe Lake Powell.
De zon scheen volop en we hadden een staalblauwe lucht erbij met een heerlijk temperatuurtje. Het onbijt gebruikten we buiten aan de picknicktafel en was weer prima verzorgd door ons, al zeggen we het zelf.
Emmy wilde even naar huis bellen met een payphone dus we parkeerden de camper bij het nabijgelegen motel. We moesten nog een flink eind lopen langs een prachtig pad en vonden op het laatst de telefoon. Emmy ging bellen en Wil en ik bewonderden een prachtige giftshop die erbij was.
Toen Emmy klaar was zijn we daar ook gaan koffie drinken op een bankje in het zonnetje aan het meer, wat een leven he?
Aan de rit gingen we weer, richting Kanab, we wilden eigenlijk Zion NP halen vandaag.
Om een idee te geven van de sfeer in de camper, Emmy rijdt, kijkt en joelt wat om zich heen als ze wat moois ziet, ik navigeer met de Tomtom voor me en kaart op mijn schoot en Willy zit vlak achter ons mee te zingen met de cd’s die we alledrie meegenomen hebben en kijkt ook haar ogen uit. Gezellig he?
Bij Kanab scheen een dierenopvang genaamd Best Friends Sanctuary (http://www.bestfriends.org/) te zijn, had ik op een weblog van Marjan (Hekkie thanks!) gelezen.
Dat is natuurlijk kaasie voor ons dus wij het opgezocht. Het was een prachtig mooie dierenopvang, van vele hectares ruig gebied met mooie dierenverblijven erop, de grootste in Amerika. Er huizen zo’n 1800 dieren, honden, katten, paarden, vogels, konijnen en er lopen ook wilde kalkoenen in het rond. We kregen een rondleiding in een busje van anderhalf uur waarbij we het katten en hondenverblijf bezichtigd hebben. Schrik niet Piet, we hebben Willy ervan kunnen weerhouden om nog een hond mee te nemen!
In de shop die erbij was kochten we nog wat spulletjes, ook om deze opvang te steunen.
Emmy was byzonder gecharmeerd van de kolibries, en heeft daar ook prachtige foto’s van gemaakt.
Om vijf uur gingen we toch maar eens op zoek naar een camping in het nabijgelegen Zion NP. Daar waren alle campings natuurlijk al vol, we waren eigenlijk te laat. We hoorden dat gelukkig al bij de ingang dus we reden gelijk maar weer terug naar Glendale, daar is een KOA en daar staan we nu. Zoals jullie al vermoeden hebben we hier internet vandaar deze uitgebreide blog. We hebben net weer lekker in de camper gegeten, sla met magnetronfrietjes (naar een tip van Rob en Annie, thanks!)
Morgen gaan we dan Zion NP bekijken, weer een nieuw highlight in onze trip.
Ik heb ook weer foto’s op de foto-site gezet van vandaag. Veel plezier met kijken!

Glendale-Zion-Bryce, vrijdag 30 mei

Vanmorgen vrij koud wakker geworden, de waterslang was zelfs bevroren! De ijspegels hingen aan de camper, jemig! Em en ik gingen eerst maar eens een warme douche halen in het toiletgebouw en toen hebben we de waterslang afgesloten en het watersysteem op system use gezet zodat we weer gewoon water konden gebruiken. Tijdens het ontbijt (binnen) werd het steeds warmer buiten en de slang ontdooide vanzelf. We gingen vroeg rijden richting Zion NP, met prachtig weer en een strak blauwe lucht, dat deed het goed tegen die rode rotsen! Bij de ingang kochten we een kaart voor de camper van 15 dollar omdat het verkeer in een lange tunnel stilgelegd moest worden omdat wij te groot waren voor de tunnel. We gingen er door zonder tegenliggers en moesten in het midden rijden, de tunnel was 1,1 mijl lang. Toen we een half uurtje binnen in het park waren en al een boel slingerende bergwegen door rode rotsen hadden gereden, hebben we een kamp opgezet naast onze camper en heerlijk in het zonnetje met a nice view een bakkie koffie gedronken op onze tuinstoeltjes. Na een half uurtje gingen we weer verder tot aan het dorpje Springdale, daar hebben we de camper geparkeerd en zijn gaan wandelen en lunchen, het was daar zeker 30 graden, wat een verschil met vanmorgen! Tegen twee uur gingen we weer terug door Zion NP, op weg naar Bryce NP, die we net niet hebben gehaald omdat 12 mijl ervoor een prachtige forest camping (Red Rock) was, waar we net lekker buiten aan de picknicktafel hebben gegeten. We hebben een rustige plek, er is hier haast niemand. Het schemert nu en terwijl ik dit typ zijn Willy en Emmy aan het hout en dennen appeltjes rapen voor het kampvuur. Hij brandt nu als een tierelier en dat hebben we ook wel nodig want het koelt hier onwijs hard af!
Foto: koffie in Zion NP:

Bryce Canyon-Torrey, zaterdag 31 mei

Ook vanmorgen was het weer koud toen we wakker werden maar al snel werd het weer heerlijk weer. We waren om half elf in Bryce Canyon Np met een strak blauwe lucht.
Na het nodige Ah en Oh wat mooi, van de meiden, gingen ze naar beneden, een hike (soort wandeling) lopen, de canyon in. Ik bleef boven om ze te filmen en heb toen een hike gelopen naar het andere uitzichtpunt. Het is en blijft prachtig, Bryce, maar toch heb ik het idee dat ze al flink zijn afgesleten met 9 jaar geleden, toen ik er was met mijn gezin. Kan suggestie wezen hoor….
Toen Em en Wil weer boven waren gingen we naar Bryce Village, koffie drinken met een hapje en wat rondgeneusd in de winkeltjes.
Het werd tijd om te gaan rijden, de UT 12 op, naar Torrey, waren we van plan.
De UT 12 is een prachtige weg waar je van alles meemaakt en ziet. Rode en witte rotsen, hoge en lage bergen, groene dalen, sneeuwhellingen, noem maar op, we keken onze ogen uit.
Om een uur of half 6 kwamen we in Torrey aan en hebben ons gesetteld op het mooie Thousand Lake RV Park alwaar we net lekker en gezellig babbelend aan de picknicktafel buiten pasta met vis hebben gegeten.
Ik heb na uren ploeteren met een slechte verbinding toch heel wat prachtige foto’s online gekregen, Emmy en Willy liggen al uren te ronken maar ik wilde het toch doorzetten dus geniet er van!
PS: voor degenen die de kalender aanklikken voor een nieuwe update, dan krijg je alleen de laatste update en ik heb er vandaag weer twee geplaatst, je kan dus beter de voorpagina aanklikken en dan naar beneden scrollen.
Ik ga nu voldaan mijn bedje opzoeken, het was wederom een prachtige dag!
Tot blogs!

Torrey-Salt Lake City, zondag 1 juni

Vandaag niet zo’n heel spectaculaire dag, we waren op tijd op, hebben gedoucht en de was gedaan, de tanken gedumpt en zijn toen aan een lange rijdag begonnen.
We wilden Salt Lake City halen, zo’n 300 km naar het noorden vanaf Torrey.
De eerste stop was in Gunnison, daar hebben we boodschappen gedaan, we vonden zomaar een winkel die open was, de mensen hier in Utah zijn nogal kerkelijk en alles was verder dicht onderweg op deze zondag.
We konden zelfs geen bemande benzinepomp vinden en zijn toen maar gaan tanken met een creditcard.
De volgende stop was in Fayette, daar zijn we van de weg afgegaan en vlak bij het dorp op een mooi plekje gaan staan, hebben voor het eerst het zonnescherm naar beneden gedaan want het was een zeer warme dag, en hebben koffie gezet en opgedronken.
We hadden daar gezelschap van twee paarden die erg in ons geinteresseerd waren, en wij natuurlijk in hen…..
Verder ging de reis weer tot net ten noorden van de grote stad Salt Lake City, alwaar we op een ontzettend drukke gezellige KOA camping zijn neergestreken.
We hebben lekker warm gegeten in de camper met de airco aan en zonnescherm uit want het is hier erg warm. Net hebben we buiten gezeten met koffie tot het donker was en het is nu lekker afgekoeld.
Morgen zijn we van plan om de grote tempel van de mormonen van Salt Lake City te gaan bezoeken, die hier 2 mijl vandaan is.
Daarna willen we naar Bear Lake gaan rijden, in de staat Idaho.
Iedereen weer ontzettend bedankt voor de reacties, ga zo door, we smullen ervan!!!!

Salt Lake City-St. Charles, maandag 2 juni

Vanmorgen weer op tijd op want we gingen op excursie naar de grote mormonentempel in Salt Lake City.
We werden door een shuttlebusje opgehaald en afgezet bij de tempel. Eerst kregen we een rondleiding met een hoog Jehova-getuigengehalte, toen hebben we ons maar losgemaakt van de groep en zijn zelf wat gaan rondneuzen.
Er liepen allemaal ‘sisters’, een soort van nonnen die iedereen van alles vertelden over hun geloof met een stralende glimlach op hun gezicht.
Ik heb nog wat navraag gedaan naar mijn familie in de Family Historical Library, waar alle familie-gegevens van de hele wereld opgeslagen zijn. Emmy en Willy zijn in oude boeken gaan neuzen in de tussentijd, en vonden o.a. oude stadsarchieven van Haarlem van rond 1600.
Willy was niet erg op haar gemak daar, vond de mensen erg creepy, dus we vonden het al gauw genoeg en om kwart over 11 waren we weer bij de camper.
We hebben daar nog een bakkie gedaan en zijn toen gaan rijden, de I-15 op richting noord.
Op de snelweg heb ik gereden, een uurtje of zo, tot dat we weer de bergen ingingen, toen nam Emmy het weer over.
De Highway 89, die dwars door de Rockies ging, was een prachtige weg en onderweg hebben we dan ook langs de Logan rivier gestopt en een dikke ananas aangesneden, heerlijk!

Verder ging het weer, slingerend door besneeuwde bergen tot we op een gegeven moment Bear Lake zagen.
Het OH en AH was niet van de lucht, wat een prachtig enorm groot turqoise meer!
We hebben een camping gezocht langs het meer, dat viel nog niet mee, net toen we het op wilde geven zagen we een oude camping, een beetje vergaan, er liep iemand, die spraken we aan en we mochten er staan voor 20 dollar. We waren dus de enigen, een paar uur later kwam er nog een camper, mensen uit Oostenrijk. Intussen zijn de ook de grens met de staat Idaho overgegaan, onze 4^e staat.
Net voor dat we gingen eten in the middle of nowhere kwam er in de verte een pickup aanrijden met een aanhanger met een quad erop, onze richting uit. Vlak voor onze camper kwam hij vast te zitten in een kuil dus we hadden flinke schik erom. De stoere boys kregen hem niet meer los en probeerden van alles, balend dat dat net gebeurde voor de enige camper in de hele omtrek met ook nog eens 3 meiden erin die lachend stonden te kijken. HAhaha! Tot overmaat van ramp begon het ook nog eens flink te regenen en te waaien, De modderspatten vlogen in het rond toen ze de auto probeerden los te trekken, Natuurlijk hebben wij vanuit de camper het een en ander gefilmd.
Het barst hier van de vogels, we hebben gezien, meeuwen, mussen spreeuwen, eksters, bonte spechten (met een nestje in de boom), en een hele familie uil zit hier in de bomen, vader, moeder, en twee kids, zooooo leuk!
Na het eten werd het weer mooi weer en zijn we naar het strand van het meer gelopen, een flink stuk tot aan de branding, daar lagen wat waterscooters en hebben we wat foto’s gemaakt tijdens de zonsondergang.
Nu is het hier stikdonker en bedtijd voor deze dames.
Groetjes uit the middle of nowhere!

St Charles-Jackson, Wyoming, dinsdag 3 juni

Hallo allemaal, hier weer een berichtje van ons, ik heb net ook het blog van gisteren geplaatst, voor degene die alleen de kalender aanklikken, (dan krijg je alleen het laatste bericht) vergeet dat dus niet te lezen….
Prima geslapen vannacht, heerlijk stil natuurlijk op dat plekje. Wil was nog wel even benauwd dat er iemand met een mes onze kelen kwam doorsnijden maar dat is niet gebeurd zoals je kan lezen….
Het was wat koeltjes maar wel prachtig rustig weer, maar we hebben binnen ontbeten.
Gekke meiden aan het droogvaren:

Toen gingen we op weg naar Jackson Hole in Wyoming. We reden de highway 89 verder, een echt prachtige weg door dalen en over bergen waar af en toe nog sneeuw lag.
Onderweg zijn we in Afton gestopt en hebben in een lokale tent warme chocomel gedronken en wat verderop water en brood gekocht.
We zijn toen in een klap naar Jackson gereden, naar de camping waar Cor en ik een dik half jaar geleden ook hebben gestaan, het Virginian Rv park. Tjee wat is het hier duur geworden voor een plek zeg! Nou ja, het is niet anders.
Deze camping heeft als voordeel dat er een gratis shuttlebus stopt en ons brengt naar het centrum van het western stadje Jackson.
Dat hebben we dus gedaan en de hele middag en een stuk van de avond daar lekker gewinkeld, koffie gedronken, een ritje met een postkoets gemaakt en in een hele leuke tent heerlijk gegeten.
Toen we naar de bus liepen zagen opeens voor het eerst sinds we hier zijn een ontzettend leuke cowboy waar we alledrie flink van onder de indruk waren en ons gelijk als giechelende schoolmeisjes gedroegen.
Emmy trok de stoute schoenen weer eens aan en sprak hem aan, vroeg waar de dichtsbijzijnde brievenbus was, en er kwam een ontzettend mooie colgate glimlach tevoorschijn bij dit mooie manspersoon. We vielen bijna in een zwijm, onze avond kon niet meer stuk!
Onze mannen hoeven zich niet ongerust te maken hoor, want verder zijn de meeste cowboys tandenloos en de indianen uitgezakt.
Het was intussen erg koud geworden en we namen de bus terug naar de camping, porden de kachel op, hebben de laptop opgestart, koffie gezet, en zijn de foto’s van vandaag gaan bekijken.
Ik heb ze gelijk op internet gezet dus ik wens jullie er veel kijkplezier mee!
Morgen gaat de reis via Grand Teton naar Yellowstone, misschien is daar geen internet maar dat merken jullie vanzelf.
Groetjes van de cowgirls!
De leuke cowboy:

Jackson-Yellowstone, woensdag 4 juni

Goed geslapen vannacht, het was wel koud en het regende maar dat was ook wel weer knus onder de dekens.
We verlieten om een uur of tien Jackson en reden het mooie Grand Teton NP binnen. De Tetons waren in wolken gehuld, dat was wel jammer, maar ze lagen nog vol met sneeuw, dat was wel weer een mooi gezicht.
We zijn gestopt bij het schilderachtige Jenny Lake, zijn daar naar beneden gelopen voor wat foto’s en film en hebben toen in de camper koffie gedronken want het was wat frisjes buiten.
Gelukkig bleef het wel droog.
We reden verder, en kwamen toen vanzelf bij de poorten van het oudste Nationale Park van Amerika, Yellowstone. Na onze pas te hebben laten zien betraden we dit prachtige natuurpark.
We zagen al snel het eerste wild, een babymoose (eland), meerdere soorten herten en buffels.
Yellowstone lag nog gedeeltelijk gehuld in sneeuw en sommige meren waren nog sprookjesachtig bevroren.
Bij de Old Faithfull, de grootste geyser van Yellowstone hebben we de camper geparkeerd en zijn er heen gelopen. Er zaten al honderden mensen te wachten op de uitbarsting, wij gingen erbij zitten en binnen tien minuten ging Old Faithfull uit zijn dak, tientallen meters hoog spoot hij het kokende water de lucht in, een indrukwekkend gezicht.
Het was toen nog mooi weer maar er kwam een donkere wolk aan, dus we gingen de nabijgelegen houten lodge in, waar ze o.a. eten verkochten. Toen we net lekker zaten te eten met uitzicht op de geyser, barstte de bui los.
Het bleef maar regenen, dus dat werd hollen naar de camper.
We reden net en toen klaarde het weer op. We zagen onderweg nog verschillende geysers en een waterval.
We zijn gestopt bij de Madison Campground in het westen van het Yellowstonepark en konden daar zowaar een plekje krijgen. Meestal is deze camping vol. We zijn toen een stukje gaan lopen en toen we terug kwamen hebben we het kampvuur aangestoken want het was toch wel wat fris.
De zon kwam er ook nog bij en zo hebben we heerlijk een uurtje bij het vuurtje gezeten.
We zijn ’s avonds naar het amphi theater gegaan, waar een ranger ons bij een vuurtje wat heeft verteld over Yellowstone. Het was inmiddels al behoorlijk afgekoeld, we zijn dus ijskoud thuis gekomen en gelijk onder ons warme dekbed gekropen.
Morgen trekken we verder naar West Yellowstone.
Groetjes van Em, Wil en Ing.

Madison campground Yellowstone-West Yellowstone, donderdag 5 juni

Vannacht was het weer vrij koud dus we waren al vrij snel weer op, ontbeten in de camper en om half 10 aan de rit richting West Yellowstone.
Onderweg hadden we opeens op een brug een buffel voor ons lopen, die het in zijn hoofd haalde om om te keren en recht op onze camper afkwam lopen, wat bleek, hij wachtte op zijn maatje die achter onze camper liep. We bleven dus maar stilstaan en wachtten rustig (behoorlijk opgewonden en lacherig) af. Het was een spannend en mooi tafereeltje, ze liepen uiteindelijk voor ons uit over de brug en we konden mooie beelden van ze maken.
Daarna hebben we het Grizzly en Wolf discovery center in West Yellowstone bezocht, een soort van opvang voor wolven en beren die niet meer kunnen leven in het wild.
Het was erg kleinschalig, er waren 4 wolven en een stuk of 8 beren en een informatie centrum met giftshop. Al met al erg interessant.
We hebben ons toen ingecheckt op het Grizzly RVpark, waar vanmiddag Albert en Monique ook komen.
Toen zijn we boodschappen gaan doen in het dorp West Yellowstone, hebben daar in de camper een lekker warm broodje gegeten als lunch en Willy en ik zijn wat gaan winkelen.
We kregen toen contact met Albert en Monique, die waren inmiddels ook op de camping aangekomen waren.
Dus wij ook naar de camping en hebben lekker buiten bij de camper van Albert en Monique koffie gedronken en onze avonturen aan elkaar verteld, erg gezellig.
Zij namen ons daarna in hun gehuurde Ford Expedition mee naar een restaurantje, een paar mijl verderop, en we hebben daar heerlijk gegeten met z’n vijven. Je moest je eigen vlees bakken op een soort van binnen BBQ, en het was toch lekker!
Die tent heette Einos en het was echt voor de locals, heel grappig van binnen, dat kan je vast wel op de foto’s zien.
Daarna gingen we naar een lokale rodeo waar we ontzettend genoten hebben en onze kelen schor geschreeuwd hebben. Het was op het eind wel koud maar we hadden heel veel schik zo met z’n vijven. Toen we weer in de auto kwamen deed Albert gelijk de kachel aan en dat was heerlijk behaaglijk. Zo werden we weer prinsheerlijk thuisgebracht door onze prive chauffeur.
Nu ben ik aan het proberen om foto’s op de site te krijgen maar dat wil nog niet zo erg lukken.
Maar ik geef het nog niet op, anders probeer ik het morgen weer, jullie hebben nu in ieder geval weer twee dagen van ons avontuur in beeld.
Groetjes!!

Yellowstone, vrijdag 6 juni

Vanmorgen eerst mijn mama gebeld, die is vandaag jarig, en Willy heeft haar ouders gebeld, die zijn vandaag 51 jaar getrouwd.
Om 9 uur stonden Monique en Albert voor de deur met de Ford Expedition, zij namen ons mee voor een leuke dag Yellowstone, een soort van foto safari, dus op zoek naar wild.
We reden vanaf West Yellowstone naar het noorden, via Mammoth Hot Springs naar Tower en Roosevelt.
We zagen al snel het eerste wild, een groep buffels, later ook met zeer jonge kalfjes, vele herten, ook met jonge hertjes, een zwarte beer in de verte, meerdere elanden, coyotes, wolven, een bald eagle, ongelooflijk wat hebben we veel wild gezien!
We gingen lunchen in Mammoth Hot Springs, daar liggen en lopen de herten gewoonlijk door en in het dorp, heel apart.
De lunch was erg lekker en beregezellig zo met Albert en Monique.
Het was intussen flink beginnen te regenen en toen we gingen rijden, verder noordwaarts, ging de regen over in sneeuw, eerst natte sneeuw en later dikke vlokken.
We gingen hoger en hoger en de sneeuw werd dikker en dikker, het vroor ook erbij dus de sneeuw bleef liggen op de weg.
Al gauw kwamen we de eerste auto’s tegen die slippend tegen de berghelling probeerden om hoog te komen, wat dus niet lukte, en die dus scheef kwamen te staan op de weg.
Op dat moment vroegen we ons af hoe we terug moesten want alle wegen voor ons waren al afgesloten vanaf ons eindpunt, Roosevelt.
Voor ons reed een touringcar die op een gegeven moment stil ging staan, we dachten dat hij vast zat maar die was gestopt voor en paar fietsers(!) die voor hem reden. Toen de fietsers opzij gingen ging de bus weer verder maar bij de volgende bocht zagen we hem terug slippen, we gingen dan ook omhoog, hij kon het niet meer redden en gleed scheef met zijn kont achteruit richting een afgrond.
Het werd steeds spannender, want ook de camper voor ons kwam in de problemen en dat allemaal in een vliegende sneeuwstorm, waarbij het zicht vrijwel nihil was, we zagen alleen maar dikke sneeuwvlokken.
Ik maakte me niet zo’n zorgen want Albert is een ervaren chauffeur en we reden in een vierwiel aangedreven auto, die redelijk goed op de weg bleef.
We bleven wachten tot de bus toch weer los kwam en een stuk verder kon rijden en tot stilstand kwam op een parkeerplekje langs de weg,.
We haalden hem in en konden weer heel kalm verder rijden, achter de camper aan waar we van dachten dat die chauffeur het ook wel dunnetjes in zijn broek aan het doen was.
Toen we bij Roosevelt aankwamen zijn we eerst de lodge ingegaan, waar een soort van opvang was voor geschrokken chauffeurs, motorrijders en fietsers, iedereen stond daar opgewonden te praten met elkaar.
Er brandde een groot open haardvuur waar we bij zijn gaan zitten en vanwaar we de sneeuw buiten met grote vlokken naar beneden zagen komen.
Monique en ik zijn gaan informeren wat we het beste konden gaan doen, verder rijden en dan zo’n 200 mijl om gaan rijden of terug gaan, weer over de besneeuwde passen.
Er werd een ranger gebeld en die zei, alle wegen voor ons zijn afgesloten, we konden alleen nog terug over dezelfde weg.
Dat hebben we dus gedaan, en dat viel erg mee, de weg was redelijk vrij van gestrandde auto’s, dus dat viel mee.
Het was natuurlijk een prachtig avontuur waar we met volle teugen van hebben genoten.
Onderweg zagen we weer volop wild en hebben de nodige foto’s en film gemaakt, zie fotosite.
Tot aan West Yellowstone, waar we op de camping staan, had het intussen gesneeuwd, er ligt hier nog steeds sneeuw op de grasvelden.
Vanavond hebben we gezellig koffie gedronken bij Albert en Monique in de camper en Monique heeft ons geholpen met het uploaden van de foto’s, die erg talrijk waren dit keer.
Morgen gaan we dwars door Yellowstone naar Cody en het weerbericht is weer sneeuw dus het zal wel weer een avontuur worden, dan met de camper.
We nemen morgenochtend afscheid van Albert en Monique met wie we een paar prachtige, onvergetelijke dagen hebben doorgebracht.
Nu gaan we, voldaan van deze byzondere dag, lekker slapen.

 

West Yellowstone-Cody, zaterdag 7 juni

Vanmorgen na een heerlijke ontbijtje, afscheid genomen van Albert en Monique.
De weersvooruitzichten voor het stuk Yellowstone dat we moesten rijden was thunderstorms en snowshowers, onweersbuien en sneeuwbuien dus.
Toen we Yellowstone weer inreden hoorden we van een ranger dat de east ingang, waar we uitmoesten gisteren ook afgesloten was, gelukkig maar dat we gisteren niet gegaan waren dan!
Gelukkig was de weg die we moesten rijden schoongeschoven, we reden wel door sneeuwbuien, echt sprookjesachtig mooi, maar gelukkig konden we gewoon doorrijden.
We zagen niet zoveel wild, tot dat…… we opeens in een flinke sneeuwbui beneden in een groot dal een Grizzly zagen lopen met een jong Grizzly’tje! We gilden het uit, parkeerden de camper half op de weg, kon ons het schelen, en renden door de sneeuw naar de rand van de weg en filmden en fotografeerden de Grizzly’s dat het een lust was. Ze liepen ongeveer zo’n 400 m of meer bij ons vandaan dus de film is beter gelukt dan de foto’s.
Willy haalde de verrekijker erbij en zo konden we volop genieten van dit mooie schouwspel in de sneeuw. Wat een verrassing was dat zeg!
Verder gingen we weer, bij Fishing Bridge zijn we even gestopt en een bakkie cappuccino gaan drinken bij de general store.
Toen kwam het moment dat we afscheid moesten gaan nemen van Yellowstone, we reden met weemoed het park uit, waar we in bijna 4 dagen zoveel moois beleefd hebben.
Op de valreep zagen we nog een koppel springbokken, dus we hadden nog een toegift.
Ons reisdoel van deze dag was Cody, een stadje ten oosten van Yellowstone.
Toen we daar aankwamen zijn we eerst naar de grote Walmart gegaan, Emmy en ik hebben daar een spijkerbroek gekocht en een shirt, hebben daar boodschappen gedaan en zijn nog even naar een Outlet store geweest.
Toen ingecheckt op de Koa camping van Cody, want die hebben een gratis shuttle naar de rodeo van vanavond die we natuurlijk ook wilden meemaken.
We hebben wat gegeten in de camper en om 7 uur stond de shuttle voor, een oude witte schoolbus uit het jaar nul.
De chauffeur was een leuke rodeocowboy en vertelde ons onderweg nog wat wetenswaardigheden over Cody.
Bij het rodeo terrein aangekomen zagen we dat het al behoorlijk druk was en zijn gelijk op zoek gegaan naar een plekje op de hoofdtribune.
We vonden een mooi plekje en zijn ons daar gaan settelen, gewapend met dekens want o, o, wat stond er een harde koude wind.
Het was een redelijk professionele rodeo, we genoten en schreeuwden weer volop maar onze gezichten werden steeds paarser van de kou.
Toen de rodeo afgelopen was waren Emmy en Willy totaal verkleumd, vooral Willy had het helemaal gehad, wat had die het koud, ze zei net dat ze het nog nooit zo koud had gehad in haar leven, nou dat zegt toch wat.
Toch vriest het hier niet, het is zo’n 8 graden maar ja de wind is snijdend.
Al met al hebben we weer een geweldige dag gehad.
De tijd gaat nu wel dringen voor ons, we liggen wat achter op het schema, we moeten nog zo’n 1200 km naar Denver rijden in 4 dagen, maar als alles goed gaat moet dat lukken.
We gaan nu ons warme bedje weer opzoeken, misschien horen jullie morgen weer van ons.

Op de tribune van de Rodeo bij Cody, gaaf maar…. koud!!!!!:

Cody-Devils Tower, zondag 8 juni

Vannacht verscheidene keren wakker geworden van de onwijs harde wind, maar het was niet echt koud meer.
We wilden vandaag een flinke ruk maken en zochtten de snelste weg naar Devils Tower, want die wilden we toch eigenlijk nog wel bezoeken.
De afstand was zo’n vijfhonderd km, we gingen rijden met het idee dat we wel zien waar we zouden gaan stranden.
Het eerste gedeelte van de weg was vlak en recht dus we reden wel honderd km in een uur.
In Greybull hebben we getankt, de benzine is hier niet zo duur dus de tank ging flink vol.
Maar toen kwamen we in de Bighorn Mountains, dat werd een ander verhaal.
Slingerend over een vrij smalle weg gingen we hoger en hoger, en het werd mooier en mooier, prachtige uitkijkpunten maar wat gingen we de hoogte in zeg! Voor we het wisten reden we alweer in de sneeuw, natuurlijk erg mooi om te zien maar helemaal boven in de Bighorn Mountains hadden we stuifsneeuw en een harde wind dus uitstappen voor een mooi uitkijkpunt was er niet bij.
Na een tijdje boven gereden te hebben ging de weg weer slingerend naar beneden en het werd weer zonnig en warmer. We stopten voor een koffie (met een plakje cake) in de camper op een parkeerplaats met uitzicht op een prachtig dal en je begrijpt, we genoten weer met volle teugen.
Onze top chauffeuze Emmy zag het wel zitten om door te trekken naar Devils Tower en dus de vijhonderd km vol te maken.
Zo gezegd zo gedaan, de volgende tweehonderdvijftig km waren bijna allemaal snelweg dus de gaspedaal ging vol in, dat kan makkelijk hier in het rustige Wyoming, en daar gingen we.
Tegen vijven kwamen we aan bij Devils Tower, een brok rots waar we eerst maar eens omheen reden om te kijken en Oh en Ah te zeggen. Jullie zien op de foto’s wel waarom.
Er was een camping bij, ook een KOA, maar die namen we niet, we kozen voor de mooie forest camping die vlak onder de Tower ligt, de Belle Fourche campground.
Naast die camping is een prairiehonden stad in het wild en we waren daar natuurlijk niet bij weg te slaan. Veel Prairiedogs hebben kleintjes en het is een prachtig gezicht. Zie foto’s.
Toen zijn we een mijltje gaan lopen over een trailpad (langs prairiedog city)naar de Koa camping, daar waren leuke winkeltjes en een restaurant wat gesloten bleek te zijn.
Niet getreurd, we moesten toch nog even flink in de benen na zo’n lange rijdag en het is hier een lust om rond te lopen. In de camper hebben we nog wat te eten gemaakt en toen het donker was zijn we naar het amphi theater van deze camping gegaan, alwaar een mevrouw ranger ons het een en ander over Devils Tower en de praieriedogs vertelde. Heel erg leuk.
Nu zijn we weer in de camper, weer moe natuurlijk van deze dag, en gaan weer lekker ons bedje opzoeken.

Devils Tower-Hot Springs, South Dakota, maandag 9 juni

Vannacht hebben we zeer goed geslapen, Emmy en ik werden pas na half 9 wakker, Willy niet, die is altijd erg vroeg wakker en gaat dan buiten lopen of lekker in het zonnetje zitten met een peukje.
Tegen tienen gingen we rijden, we kwamen weer langs de prairiehondjes, waar we weer niet voorbij konden komen, dus weer gefotografeerd en gefilmd en genoten van deze leuke beestjes.
Bij de general store van Devils Tower was een wifi hotspot dus daar even geparkeerd, de foto’s geladen op de fotosite en het blog van gisteren geplaatst.
Emmy heeft nog even met skype naar huis gebeld, ze had Piet al een hele tijd niet meer gesproken. Onze mobiele telefoons hebben al een paar dagen geen bereik meer.
De batterij van de laptop was toen leeg en tegen elf uur gingen we dan maar eens rijden.
Ik had een route uitgestippeld die eerst wat noordelijker ging en dan naar het zuiden afboog richting the Black Hills.
Het was een prachtige weg, onderweg kwamen we nog een koppel vleesvee tegen met kalfjes en met cowboys erachter, zie foto’s. Dat was dus weer even genieten voor de cowgirls.
Intussen zijn we onze 6e staat van deze reis ingereden, South Dakota!
In het westerndorp Deadwood hebben we de camper geparkeerd en zijn op zoek gegaan naar een lekkere cappuccino en een terrasje. Nou dat vonden we al snel en er was ook nog live muziek van countryzanger. Hij zong nog leuk ook en zo hadden we weer veel schik.
Toen we terug liepen naar de camper zag Willy een wolvenwinkel, allemaal spulletjes van en over wolven, en Willy is dol op wolven, dus hebben we daar nog een tijdje doorgebracht.
Verder ging de reis weer door the beautiful Black Hiils, en na een uurtje of zo kwamen we bij Mount Rushmore.
Voor degene die dat niet weten, dat is een monument van 4 oud-presidenten die in een grote rots zijn uitgehakt. Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln als ik het goed heb.
We hebben het op een afstandje bekeken en bewonderd en zijn toen naar een KOA camping in de buurt gereden waar we even daarvoor langs waren gekomen. We zagen daar gezadelde paarden staan en vroegen ons af of we nog een ritje konden maken. Nee dus, alles was al volgeboekt.
We besloten toen om nog maar een aantal kilometers te gaan maken en naar de volgende Koa camping te rijden, 70 km verderop in Hot Springs.
Het was pas 4 uur dus dat kon best nog.
Terwijl we daarheen reden hebben we ook nog even Crazy Horse bezocht, dat is (of eigenlijk wordt) een indianenopperhoofd op een paard, ook uitgehakt in een rots. De entree was 27 dollar dus ook die hebben we van een afstand bekeken (gratis dus)
Om een uur of 5 kwamen we dan aan bij deze Koa camping in Hot Springs. We hebben alweer een superplek en het is hier heerlijk weer!
Eerst buiten lekker wat gedronken met pistachenootjes die we van Monique hebben gekregen (lekker zijn ze Monique!) en toen heeft ons opperhoofd Emmy een heerlijk pan pasta klaar gemaakt, die we ook buiten hebben opgegeten.
Koffie toe in het laatste zonnetje, en nu zijn Em en Wil een stukje aan het lopen.
Ik had inspiratie om het weblog te gaan schrijven dus vandaar dat ik niet meeging.
Het is nu aan het schemeren, ik zie de halve maan, ik hoor vogeltjes, de deur staat lekker open, wat een heerlijk leven is dit toch.
We moeten nu nog zo’n 600 km naar het eindpunt Denver en daar hebben we nog twee dagen voor dus alles gaat goed op schema.
We willen woensdag in de voormiddag op een camping aankomen vlakbij de camperverhuur zodat we dan rustig de koffers kunnen gaan inpakken en de camper kunnen schoonmaken.
Donderdagochtend om half 11 moeten we de camper dan gaan inleveren en worden we alvast naar het vliegveld gebracht.
Maargoed, zover is het nog niet, nog even lekker genieten van deze laatste dagen!
Tot blogs!

Hot Springs-Cheyenne, dinsdag 10 juni

Goed geslapen hier in Hot Springs, lekker ontbeten, buiten in het zonnetje, zie foto’s.
Om een uurtje of tien zijn we gaan rijden, we wilden vandaag 400 van de 600 km die we naar Denver moeten rijden volmaken en dat is gelukt.
Het was geen spannende of enerverende dag, de eerste 200 km was op highways met alleen prairies, gras, koeien en herten om ons heen, en de tweede 200 km was op een snelweg met hetzelfde beeld, gras, prairies en nog eens prairies.
Onderweg zijn we even gestopt voor een bakje koffie tussen de prairies in het zonnetje
In dit gedeelte van Wyoming woont haast niemand en er rijdt ook haast niemand op de snelweg dus het schiet wel lekker op. (zowiezo als Emmy achter het stuur zit….)
Willy was van dit gras en prairie-beeld acuut in slaap gevallen achterin en Emmy en ik hebben voorin lekker wat gebabbeld.
Ik heb jullie dus niet veel spannende belevenissen te vertellen.
We zijn nog even gestopt in Lusk, waar we een pizza hebben gegeten en nog wat laatste boodschapjes hebben gedaan.
We zitten nu op een redelijk saaie Koa camping in Cheyenne, aan de snelweg, helemaal onderin Wyoming, op zo’n 180 km van de volgende camping in Golden (bij Denver) af, dus daar zijn we binnen een paar uurtjes morgen.
We hebben de pasta van gisteren opgemaakt en net lekker buiten koffie gedronken.
Ik ga zo nog even buiten zitten vrachtwagens kijken langs de snelweg die volop verlicht zijn, zo mooi! (wel lawaaierig trouwens).
Dan sluiten we deze dag ook weer af en gaan lekker slapen.
Groetjes aan iedereen die ons weblog leest!

Cheyenne-Golden, woensdag 11 juni

Wat een wind vannacht zeg! Heb er slecht van geslapen (alleen ik) De camper stond te schudden in zijn voegen.
Op tijd gaan ontbijten, binnen dit keer want het was koud vanmorgen.
Naast de camping was een grote westernstore, dus toen we de camping afgingen (dat duurde even want we konden niet de juiste uitgang vinden, whahaha), hebben we deze grote westernwinkel eens even zorgvuldig bekeken.
Ik wilde een paar beenbeschermers voor Billy Jean kopen maar ze hadden alleen roze, oranje en witte beschermers en daar vind ik Bil toch wat te stoer voor. Ze ziet al me aankomen!
We gingen de interstate op, hadden zo’n 180 km te rijden en pauzeerden in Fort Collins, want je wilt het niet geloven, de meiden hadden nog nooit een Starbucks van binnen gezien en dat moest nu toch echt even gebeuren!
Tomtom wees ons de weg naar de dichtsbijzijnde Starbucks coffeeshop en we hebben daar een heerlijke kop cappuccino gedronken met het bijbehorende plakje cake.
Toen zijn we direct doorgereden naar het Dakota Ridge RV park alwaar we 28 km verwijderd zijn van de camperverhuurder.
Het is een mooi park in het plaatsje Golden, ten zuidwesten van Denver, en we staan hier weer prima.
Vanmiddag hebben we de koffers ingepakt en de camper schoongemaakt, wat allemaal zeer voorspoedig liep met prachtig weer zodat we af en toe even konden pauzeerden op onze stoeltjes in de zon.
Zojuist zijn we een stukje wezen lopen naar het dichtsbijzijnde steakhouse en daar hebben we heerlijk gebunkerd.
Het was een gezellige tent en hebben daar ook heel knus ons laatste grote maal hier in Amerika genuttigd.
We gaan nu onze laatste nacht in en hopen morgen op een voorspoedig verloop van de dag.
We worden door de camperverhuurder om 11 uur naar het vliegveld gebracht en om 17.45 uur vertrekt ons vliegtuig, dus we moeten ons morgenmiddag zoet houden op Denver International Airport.
Ons vliegtuig gaat rechtstreeks naar Frankfurt en vandaar gaan we met een ander vliegtuig naar Amsterdam waar we vrijdagmiddag om 14.00 uur zullen landen als alles goed gaat.
Wordt vervolgd!

Golden-Denver-Schiphol, donderdag 12 en vrijdag 13 juni

Opgestaan om 7 uur, voor de laastste keer lekker ontbeten in de camper, alles verder ingepakt en om half 10 vertrokken we van de Dakote Ridge camping in Golden, met een prachtige blauwe lucht.
Het was 29 km rijden naar de camperverhuurder Road Bear, we waren er dan al om 10 uur.
We konden het natuurlijk makkelijk terugvinden omdat Tomtom de weg wist. (wat hebben we weer een profijt gehad van dat ding!!!)
De camper werd nagekeken en ik noemde mijn hele lijstje op van wat er allemaal mis was. De houding van de mensen van Road Bear stond me totaal niet aan, ze reageerden zo van, pff vrouwen, die snappen er vast niets van.
Ik zal niet in details gaan, maar ik stond me behoorlijk op te winden daar, en dacht, dit was eens Road Bear en nooit, nooit weer.
We hadden de tank vol gegooid in Golden, hadden er dus 29 km mee gereden en wat denk je, we werden terug gestuurd naar een benzinepomp want hij moest helemaal vol wezen, nou zeg… er ging nog een medewerker van Road Bear mee, want we hadden de camper in principe al ingeleverd. Ongelooflijk, dit heb ik nog nooit meegemaakt, in 5 camperreizen!
Er zat een schrammetje op de spiegel, die je alleen kon voelen, er zaten een paar stipjes op de zij/onderkant van de camper van steenslag, die je ook haast niet kon zien, alleen voelen, hoppa, we can charge you for that zeiden ze.
Ze deden dat niet want de dingen die ik opgenoemd had vielen daar zogenaamd tegen weg, jaja….
Er was nog veel, veel meer wat ik jullie zal besparen maar je begrijpt, nooit en nooit meer Road Bear voor ons!!
Wat zijn ze dan bij Cruise America en Canadream, waar we ook gehuurd hebben, schappelijk zeg!
We werden door al dat gezeur pas om 12 uur op het vliegveld afgezet, maar dat gaf niet, we vlogen toch pas om kwart voor zes.
De koffers konden we gelijk al inchecken, dat was prettig, en toen begon het lange rondhangen op het vliegveld van Denver.
Er waren wel leuke winkeltjes en een leuk terras met cappuccino, dus de tijd ging redelijk snel.
Om zes uur kozen we het luchtruim met een viermotorige A340 van Lufthansa.
Het was voor mij de eerste keer met een A340, maar tjee, wat is dat vliegtuig onstabiel zeg, met opstijgen en landen werd je toch in je stoel heen en weer geslingerd, en tijdens het vliegen zag ik aan de sterren dat hij constant heen en weer zwalkte.
We landden ongeveer 9 uur later op Frankfurt, het was daar toen kwart over elf in de ochtend.
We moesten een flink eind lopen naar de volgende terminal, maar dat was wel even lekker na negen uur zitten.
Na een half uurtje gewacht te hebben konden we boarden in de Boeing 737 van Lufthansa met bestemming Amsterdam. Dat vloog een stuk lekkerder!
Om klokslag twee uur raakten we de bodem van Schiphol, we hadden vrij snel onze koffers, waar we nu dus wel erg blij mee waren, want je weet het maar nooit hebben we nu geleerd…
In de aankomsthal weden we verrast door heel veel vrienden en familie waar we gezellig mee gingen koffie drinken bij de Starbucks op Schiphol.
Onze mannen waren reuze blij ons weer heelhuids terug te zien, hadden ons heel erg gemist en ze hebben ter plekke ook nog wat gefilmt en foto’s gemaakt (zie fotosite)
Zo is er aan dit geweldige avontuur een einde gekomen en gaan we dit weekend, na alles in geuren en kleuren aan onze familie verteld te hebben, weer terug naar het ‘gewone leven’.
Iedereen die meegeleefd en meegelezen heeft, speciaal diegenen die gereageerd hebben, ontzettend bedankt, we vonden dit een verrijking van onze vakantie!
De volgende keer ga ik weer met husband Cor, want ik ben nog lang niet uitgekeken op het geweldige Amerika!
Vandaar dat ik zeg..
Tot blogs!